Zoveel mensen voelen zich eenzaam. En daar is veel aandacht voor. Toch lees en hoor ik heel weinig dat de bron daarvan in jezelf zit. De existentiële eenzaamheid. Je afgescheiden voelen. Niet in contact met je lijf, met de bron.
De sociale eenzaamheid. Het contact met anderen. Hier is veel aandacht voor. Mensen bijeen brengen in clubverband.
De relatieve eenzaamheid. De verbinding met een partner. Het gemis van de partner bij overlijden of scheiding. Ook hier is aandacht voor. Het bieden van troost en afleiding.
De existentiële eenzaamheid. De afscheiding van je bron, in jezelf. Hier hoor je weinig over. Is dat de grondslag van alle eenzaamheidsgevoelens?
Hier aan werken is een proces. Een reis door jezelf. Je binnenkant ontdekken. Je schaduwkanten zien en weten dat ze bij je horen. Weten hoe jij zelf oordeelt en dat het meer zegt over jou dan over de ander. Kijken hoe jij reacties van anderen interpreteert en dat het door jouw beleving komt. Door alles in je leven wat bij jou gesorteerd is naar aanleiding van angst of liefde. Pijn of vreugde. De pijn kunnen omarmen die je jezelf laat ontvangen. De boosheid volledig in je laten zijn en beleven om die daarna te mogen laten, verlossen. En ook je verdriet.
Pas dan is het mogelijk te vergeven. Jezelf vergeven. Dat brengt je naar verlossing. Innerlijke vrijheid.
De confrontatie aangaan met jezelf. Het geeft je pijn, ongemak, om daarna heel veel ruimte te krijgen en dan heel veel vreugde. Fijnheid, vrede binnenin. Veel meer bij jezelf vol zelfvertrouwen. Bij verdriet of boosheid veel sneller inzicht. En weten wie je werkelijk bent.
Is er meer geluksgevoel, als we weten wie we zijn, en hoe we op onszelf reageren? Is het mogelijk dan meer in vrede samen te leven?
- Jeanne Sanders
Reactie plaatsen
Reacties